AOC, BOB of BGA ?

Deze drie afkortingen staan voor verschillende soorten oorsprongsbenamingen. Een woordje uitleg.

De appellation d'origine contrôlée (AOC) of 'gecontroleerde oorsprongsbenaming' is weggelegd voor producten waarvan alle productiestappen in een bepaald gebied en volgens erkende methodes worden uitgevoerd, waardoor ze hun specifieke eigenschappen krijgen.

Het concept ontstond in 1905 in Frankrijk, met de bedoeling om consumenten tegen oplichters te beschermen. De eerste classificatie bestond slechts voor enkele wijnappellaties (arbois, châteauneuf-du-pape, tavel, cassis en monbazillac) en cognac. Vanaf 1990 werd het concept uitgebreid naar andere landbouw- en voedingsproducten.

De beschermde oorsprongsbenaming (BOB) lijkt erg op de AOC, maar deze variant wordt sinds 1992 in heel Europa gebruikt. De BOB-classificatie gaat verder dan de AOC, omdat ze alles beschermt wat in een bepaalde regio met plaatselijke ingrediënten en volgens de erkende methodes van de lokale producenten wordt geproduceerd, verwerkt of ontwikkeld. Wanneer er in Frankrijk een AOC groen licht krijgt, wordt de overeenkomstige BOB geregistreerd op Europees niveau. Een gigondas uit Italië of een champagne uit Spanje zul je dus nooit tegenkomen.

De beschermde geografische (BGA) is ook een Europese aanduiding. Voor de Franse wijnen komt dit overeen met de 'vin de pays' van weleer. In tegenstelling tot bij de AOC en de BOB hoeft bij producten met de aanduiding BGA slechts één stap in het hele proces, bijvoorbeeld de verwerking, in een bepaalde geografische zone te gebeuren. Deze erkenning is dus minder streng dan de AOC en BOB.

 

Voor elk label gelden erg strenge regels.

Voor de aanduidingen AOC, BOB en BGA gelden regels die worden geverifieerd en gecontroleerd door het Franse nationale instituut voor oorsprongsbenamingen, het vroegere Institut National des Appellations d'Origine (INAO). De geografische zone, druivenrassen, teeltmethodes en wijnbereiding zijn de belangrijkste elementen die het karakter van de wijnen uit een appellatie bepalen. De wijnen van eenzelfde appellatie hebben dus gegarandeerd enkele gemeenschappelijke kenmerken, wat het voor de consument veel gemakkelijker maakt om te kiezen.

Wat als iemand niet in het gareel wil lopen?

Als een wijnbouwer beslist om zo'n felbegeerd appellatielabel te weigeren, doet hij dat soms omdat hij niet gedwongen wil worden om de regels te volgen. Er gelden namelijk strenge beperkingen voor:

  • het geografische gebied;
  • de druivensoorten;
  • de wijnkleuren;
  • de teeltmethode;
  • de wijnbereiding;
  • de rijping in bepaalde soorten vaten;
  • de botteling.

Wijnbouwers die zo'n label weigeren, doen dit doorgaans omdat ze hun creativiteit de vrije loop willen laten. Met een nieuwe druivensoort, druiven die buiten het vastgelegde gebied groeien, rijping in een ander soort vaten, een originele fles of een leuk etiket drukken ze hun eigen stempel op hun product.

 

Vin de France

Sinds 1 augustus 2009 is de oude benaming 'vin de table' ('tafelwijn') vervangen door 'vin de France'. Deze benaming laat meer speelruimte voor de wijnbereiding toe. Zo is het bijvoorbeeld niet verplicht om het wijnjaar te vermelden en de wijnen mogen één of meer druivensoorten bevatten. Bovendien zijn de etiketten vereenvoudigd, wat de wijnbouwers veel meer vrijheid geeft om het merk, de druivensoort(en) en de benaming 'vin de France' creatief te vermelden.

Deze benaming is niet alleen weggelegd voor kleine producenten die zich niet aan de regels van een appellatie kunnen houden: alle gepassioneerde wijnbouwers die hun kunst en passie vrij willen uiten, kunnen bij deze classificatie terecht. Dat opent deuren voor vergeten druivenrassen, nooit geziene assemblages en gedurfde etiketten.

Bij Rob The Cellar zijn steeds meer Vins de France te vinden. Niet verwonderlijk als je weet hoe gepassioneerd en vernieuwend de wijnboeren die wij volgen hun wijn bereiden..